Als een jongere in een kwetsbare positie 18 wordt, valt hij of zij niet meer onder de Jeugdwet en verlaat de beschermde omgeving van school en jeugdhulp. Nu krijgt de jongere te maken met de vraaggerichte Wmo en de meer eisen stellende Participatiewet. En met regelingen en instanties die gericht zijn op volwassenen en een zekere mate van zelfredzaamheid veronderstellen.
Zelf regelen
Een zorgverzekering, woonruimte, werk en andere zaken moeten ineens zelf geregeld worden. Dat gaat lang niet bij iedere jongere goed. Sommige van deze jongeren moeten daarnaast ook keuzes maken over de ondersteuning die ze krijgen. Bijvoorbeeld om hun kansen op de arbeidsmarkt te vergroten of te werken aan hun zelfredzaamheid. Niet alle jongeren lopen daar warm voor. Ze zijn ‘zorgmoe’, hebben geen zin meer om naar school te gaan of lopen vast in allerlei ingewikkelde procedures en plichten. Blij met hun nieuw verworven vrijheid, overschatten zij zichzelf en zien het nut van begeleiding niet in.
Opnieuw beginnen
Jongeren in een kwetsbare positie maken voor hun achttiende levensjaar vaak gebruik van begeleiding in de gespecialiseerde jeugd-ggz. Op het moment dat ze achttien zijn vervalt dit omdat ze dan als volwassen gezien worden. Dit is niet eenvoudig, het gaat gepaard met het opbouwen van een nieuwe vertrouwensrelatie, soms moet een diagnose geheel opnieuw gesteld worden, eigenlijk voelt het als weer van vooraf aan beginnen. Juist voor jongeren in een kwetsbare positie is het geven van maatwerk ten aanzien van hun zorgvraag ontzettend belangrijk; een soepele overgang naar volwassenheid. Centrale vraag aan de jongere daarbij is: wat heb jij nou nodig op welke plek en van wie? Daarbij moet niet alleen vanuit de zorgvraag gedacht worden, maar ook vanuit de andere leefdomeinen moet hier het plaatje voor de jongere kloppen.